Vandaag bespreekt Piet een woord dat harder viral gaat dan een kat op een keyboard: Mansplaining.
En geloof me: als je het woord twee keer hoort in één minuut, dan weet je — dit wordt groot.
Net zoals TikTok, maar dan voor verbaal machogedrag.
En ja hoor, daar gaan we weer: één iemand roept iets in een praatprogramma, en de rest?
Die kakelt er overheen alsof ze gratis kippenvoer uitdelen!
Je verstaat niks meer, behalve vlagen als: ‘Mansbluh-bluh… Exp-luh… vrouw-dom…’
En jij thuis denkt alleen nog maar: Wat zei die nou? Was het nou ‘mansplainen’, ‘manspeeltuin’, of gewoon een nieuw gerecht bij de snackbar?
‘Doe mij maar een frikandel speciaal met een vleugje mansplaining, alstublieft.’
En onder ons gezegd:
Of je nou man bent, vrouw, non-binair, of gewoon iemand die z’n sleutels alweer kwijt is zoals bijvoorbeeld Dokter Lidie van Zeg ‘ns AAA…
We zijn allemaal kampioen in elkaar dingen uitleggen die niemand gevraagd heeft.
Sterker nog: ik sta hier nu ook gewoon te mansplainen over mansplaining.
Dubbele bingo!
Dus hou je vast: we duiken in een verhaal over hoe taal, ego en goedbedoeld advies soms een knotsgekke cocktail vormen.
En geloof me… deze wordt sterker geserveerd dan een cocktail in een plastic beker op Koningsdag.
Bijna tegelijkertijd las én hoorde ik dit woord, Mansplaining, .. Mansplaining.
Ik noem het maar meteen tweemaal om ook de spelling aan te duiden.
Het hangt waarschijnlijk samen.
Als iemand zo’n relatief nieuw begrip of naam in een veel bekeken praatprogramma uitspreekt, dan volgen er reacties en ook vaak wat uitleg.
Ik moest tegelijkertijd denken dat men bv. in die praatprogramma’s het wel eens heeft over zo’n betrekkelijk nieuw woord of een naam van iemand die daar dan ter sprake komt en dat je dan afgeleid wordt van het gesprek daarover omdat je die maar eenmaal uitgesproken term of naam niet goed gehoord of begrepen hebt en dan blijft piekeren over hoe die naam ook alweer was.
Daar mogen redacties en presentatoren wel eens meer aan denken, vooral als alle tafelgasten dan meteen door elkaar hierover beginnen.
Terug naar dit mansplaining woord.
Mansplaining is een Engelstalig neologisme = tamelijk nieuw woord of begrip met als betekenis: ” Het door een man op een neerbuigende, bevoogdende manier uitleggen aan een vrouw van een onderwerp of zaak.
Omdat deze man of mannen ervan uitgaan dat de vrouw dommer is of minder onderlegd dan de vrouw.” Het is een samentrekking van de Engelse woorden man en de informele vorm van het werkwoord explain = uitleggen.
De term is dus ontstaan in 2008 door de Amerikaanse schrijfster Rebecca Solnit.
Zij schreef een essay met de titel “Mannen leggen me altijd alles uit”, waarin het gaat over mannen die ongevraagd en soms zonder echte achtergrondkennis op een neerbuigende en bevoogdende wijze zaken aan vrouwen uitleggen.
Daarom heeft dit begrip Mansplaining een negatieve bijklank.
En… er is nog geen Nederlands begrip voor, vandaar dit alleen in het Engels gebruikte begrip.
Er zijn mensen die beweren dat dit een niet bestaand verschijnsel is en alleen door verstokte feministen uit de kast wordt gehaald om de man op zijn nieuwe plek te duwen of dat ze die man of mannen het zwijgen proberen op te leggen.
Dan weet u dat.
Ik moet hier een persoonlijke anekdote toevoegen.
Ik heb een kennis die in het onderwijs voor moeilijk lerende kinderen werkt.
Zij praat altijd duidelijk en langzamer dan de meeste mensen omdat zij deze manier van spreken zo vaak gebruikt in haar werk dat ze bijna niet meer op een andere manier praat.
Dat weet je dan als kennis.
Maar zij is juist een vrouw en er zijn dus mannen die het raar vinden dat zij zo op een volgens hen iets te opdringerige toon dingen aan hun vertelt.
Dit kan bewijzen dat Mansplaining alleen maar gezien mag worden als een negatieve beoordeling van bepaalde manieren van spreken en overdreven uitleggen en dat dit niet alleen door mannen wordt uitgevoerd.
Misschien verklaart dit voor, de luisteraar hier, meer over dit begrip
