Een typefoutje is zo gemaakt. Eén verkeerde letter en je WhatsAppberichtje krijgt ineens een totaal andere lading.
En toch: spelfouten zijn veel meer dan een klein ongelukje.
Ze verraden iets over hoe we met taal omgaan, hoeveel waarde we eraan hechten, en hoe kwetsbaar communicatie kan zijn.
In een tijdperk van autocorrect, spellingscheck en AI is de spelfout bijna een bedreigde diersoort.
Maar juist daarom is het de moeite waard om er even bij stil te staan.
Want soms kan een fout méér zeggen dan een foutloos geschreven zin.
Een spelfout kan je hele dag veranderen. Je stuurt ‘ik vindt je leuk’ met een extra ‘t’, en opeens ben je niet meer de charmante romanticus maar de sullige kneus. Of je schrijft in een sollicitatiebrief ‘ik ben gemotiveert’, en je kansen smelten weg sneller dan een ijsje in juli.
Taal is macht, en spelling is de wapenuitrusting. Het is het verschil tussen serieus genomen worden of weggehoond worden. Gek eigenlijk, want één verkeerde letter verandert de inhoud van de boodschap niet. Toch lezen we erdoorheen, en maken we er een oordeel aan vast: slordig, dom, onprofessioneel.
Maar misschien is de spelfout juist menselijk. Het herinnert ons eraan dat taal geen machine is, maar een levend ding. Kijk maar naar sociale media: de meeste berichten staan vol tikfouten, afkortingen en halve zinnen. En toch begrijpen we elkaar.
Soms worden spelfouten zelfs memes – denk aan ‘woeps’, of het legendarische ‘dt-foutje’ dat bijna een cultuurfenomeen is.
Dus ja, spelling telt. Maar laten we de spelfout ook een beetje koesteren. Hij laat zien dat we allemaal worstelen met de regels, dat taal geen wiskunde is maar een spel. En wie weet, misschien lachen toekomstige generaties om onze krampachtige spellingsoorlogen, en wordt de spelfout juist de norm. Eén ding is zeker: taal zonder foutjes bestaat niet. En eerlijk gezegd: dat is maar goed ook.
