Ergens, lang geleden, reed een stoet oude auto’s richting een veld vol klanken. Daar, in de verte, klonk een stem die zich vastbeet in de lucht, en een gitaar die niet vroeg maar beval te luisteren. Twee stemmen daagden elkaar uit, een bas met dubbele hals bulderde als een oceaan, en een drummer die de tijd zelf leek te vermorzelen.
Ze werden de trots van hun land, maar veroverden ook verre kusten, waar vreemden hun namen fluisterden alsof ze er altijd al waren geweest. Soms werd er gespeeld voor duizenden, soms in zalen waar elke ademhaling weerkaatste. En steeds was daar die man, de meester van de melodie, die even makkelijk een hart beroerde als een snaar.
Het publiek kwam, ging, juichte, mopperde, maar bleef terugkeren. Want wat zij brachten was meer dan muziek — het was een reis, een verhaal, een echo die nog steeds door de tijd rolt.
Lang leve de klank. Lang leve het gouden geluid. Lang leve… hem.
Vanuit mijn eigen herinneringen pen ik hier wat op. Eind zeventiger jaren trokken wij met een groepje jongens en meisjes in enkele Lelijke Eenden naar popfestivals als Pinkpop en Jazz Bilzen. Daar in België zagen wij de Earring voor het eerst. Ik wist wel dat ze bv. de Groenoordhallen in Leiden, en dat was vlakbij, frequenteerden. Maar in die tijden moest je dan op tijd in de rij gaan staan bij een loket ergens in de stad in de Haarlemmerstraat of zelfs zitten vanwege de drukte. En het waren dan vooral meezingshows met te veel bier en in die
Groenoordhallen ook nog te veel galm.
Nou, die band The Golden Earring kon er wat van zagen en hoorden we in Bilzen. De tweegevechten in de stemmen tussen Barry Hay en George Kooymans waren prachtig en de solo van Rinus Gerriten op zijn bas met 2 halzen en dan ook nog de solo’s van die krachtpatser Cesar Zuiderwijk, helemaal ingebouwd door zijn drums en bekkens, die maar door en door ging.
Ondertussen was deze band uitgegroeid tot de trots ven Nederland, want de hele wereld vond het ook nog eens best een hele goede band. Optredens als bv. het voorprogramma zijn van KISS in Amerika, was een prachtprestatie. In hun nadagen besloten ze om nog een keer 10 shows in het Verenigd Koninkrijk te doen, want dat land hadden ze wel te veel apart laten liggen. In 20 minuten waren al die 10 shows uitverkocht. De Earring kreeg van die traditiegetrouwe Engelsen en Schotten nog wekenlang emotionele bedankjes voor hun verpletterende optredens en de impact op de jeugd van velen. Vooral Radar Love werd dan apart genoemd. Barry is nog eens speciaal naar die kleine Brenda Lee op bezoek geweest die het een eer vond dat Barry haar als zingende artiest op de radio had bezongen.
Later ben ik nog wel een keer met de bus van de Hooge Burg met mijn vriend Peer naar de Oude Luxor in Rotterdam geweest voor een concert van hun. En weer later ook met mijn vriendin Christa naar twee van hun optredens tijdens een akoestische toer in Zoetermeer en Gouda. Het gerucht ging dat Barry aan het eind van zo’n concert alle vrouwen in rij zes zou gaan zoenen. Ik hoorde naast mij dat ze blij was dat we iets verder in de zaal zaten. Nou, dat was dus echt zo, van dat zoenen. Vol op … vult u zelf maar aan. Ik neem aan dat veel vrouwen het wel iets vonden hebben. Nu zou zoiets net nog niet tot kamervragen hebben geleid. The Golden Earring is toch wel de beste live-act met de langste shows die ik van Nederlanders heb meegemaakt.
Als laaste keer was ik bij De Vreemde Kostgangers live in Gouda. /de drie kanjers boudewijn de Groot, Henny /Vrienten en dus ook George Kooymans traden op met een enthousiaste ritme sectie. Na de pauze zagen we veel lege plekken in de zaal. Ik vroeg aan een medewerkster of zij de reden wist. Nou, er waren er twee zei ze. Er waren mensen die vonden dat Boudewijn te weinig eigen liedjes zong die avond en dat anderen de sound te luid vonden. Ik dacht; wat worden ook de toeschouwers oud en … als je midden in een show wegloopt kun je nog niet oordelen hoe de songlijst er uitzag.
Ondanks alles: Lang Leve The Golden Earrings en The Golden Earring.
