Dit nummer van Dutch Beat College ademt de hele piratensfeer van begin jaren ’70. Je hoort de rebelsheid, de underground-vibe, het gevoel van vrijheid. "We Love the Pirates" was niet zomaar een liedje, het was bijna een volkslied voor iedereen die hun radio afstemde op 192 meter. Terwijl Hilversum nog keurig de omroeporkesten draaide, gaven de piraten je popmuziek rechtstreeks van het schip. En zo’n nummer liet merken: de luisteraar koos partij. Voor Veronica. Voor het avontuur. Voor de zee.

Peter Koelewijn, de man van “Kom van dat dak af”, zette met zijn Rockets een dikke poprocksound neer. “Veronica Sorry” was een ironisch en speels excuus richting de zender – maar eigenlijk een ode. Het had humor, maar ook waardering. Peter wist als geen ander hoe belangrijk Veronica was geweest om artiesten als hijzelf groot te maken.

Jaren later, in de jaren ’90, pakten de Radio 538-dj’s het nummer opnieuw op. "Veronica Sorry, 538 Don’t Worry" was een knipoog én een brug naar het nieuwe tijdperk. Waar Veronica als zeezender eindigde, pakte 538 de commerciële draad weer op. Een slimme cover die de nostalgie levend hield, maar ook liet zien: het vrije radiogevoel was terug, nu vanaf land.

[Tekst in begin cover: “De breuk met Veronica is een feit, Dat spijt ons, voor Veronica, en daarom maakte de 538 dj's hun muzikale excuses … Nou ja, muzikaal?!”]

Je luistert naar een compilatie van Radio veronica vormgeving, geluiden als 192 goed idee! Veronica blijft als u dat wilt, maar ook promo’s voor speciale band dagen bijvoorbeeld voor de beatles veel is gelukkig nog vindbaar!

Maar hoe komen we er in ons land nou precies aan?

Als we teruggaan naar de vroege jaren ’60, dan was de Nederlandse radio nog behoorlijk braaf. De Hilversumse omroepen klonken netjes, zonder echte vormgeving. Tot Veronica kwam. Daar, op 192 meter middengolf, klonk ineens iets revolutionairs: jingles. Korte muzikale fragmenten die de zender een eigen smoel gaven. Geen stijve omroepstem, maar swingende koortjes, vaak ingekocht in Amerika en daarna slim gemonteerd op zee. En daar stond één naam als pionier voorop: Joost den Draaijer – oftewel Willem van Kooten. Hij begreep dat je niet alleen platen draaide, maar ook een merk neerzette. Joost haalde de eerste jinglepakketten uit Dallas, waar hij heen reisde om eens te onderzoeken hoe ze dat allemaal deden in Amerika, onder andere Willem zette Veronica hiermee neer als het popstation, en veranderde zo het geluid van de Nederlandse ether voorgoed. Vanaf dat moment werd vormgeving net zo belangrijk als de muziek zelf – en dat begon allemaal met een schip voor de kust en een diskjockey die verder keek dan zijn draaitafel.

Brabants Bont klonk misschien wat kneuteriger dan de Haagse beatscene, maar hun boodschap was loeihard: steun Veronica! “Zeg nu Ja voor Veronica” kwam in de tijd dat de roep om erkenning steeds groter werd. Het was een oproep aan de politiek: laat die zender legaal worden. Je hoort de Brabantse gezelligheid, maar ook een vorm van protest. Muziek als actiemiddel – iets wat Veronica zelf maar wat graag stimuleerde

Roek Williams schreef een emotioneel eerbetoon op het moment dat duidelijk werd dat Veronica zou stoppen als zeezender. "Bedankt en tot ziens" – het klinkt bijna alsof je een goede vriend uitzwaait die jarenlang je kamer vulde met muziek. Roek zette de melancholie op band: dankbaarheid voor wat Veronica bracht, maar ook de pijn dat het tijdperk ten einde liep. En wie was Roek Williams? Achter dat artiestennaam ging Robert Williams schuil, een Haagse zanger die in de jaren ’60 en ’70 furore maakte met zijn band The Fighting Cats. Later ging hij solo verder als Roek Williams. Hij was geen megaster, maar zijn ode aan Veronica werd een tijdscapsule van het afscheid – een muzikaal monumentje voor een verloren liefde.

En dan nu een uniek kijkje achter de schermen. Je hoort hoe destijds de Veronica-jingles tot stand kwamen. Met bandrecorders, galm en knip-en-plakwerk werd magie gecreëerd. Dit is een zeldzaam fragment waarin je letterlijk hoort hoe zo’n jingle stukje bij beetje werd opgebouwd.

Ook hoor je diverse Dank nummers van verschillende bands die uiteraard dolgraag wilde dat Veronica zou blijven bestaan.

Naast Radio Veronica waren er uiteraard meer zeezenders, Zoals Mi Amigo, Radio Caroline maar ook Radio Northsea Internation waarvan je zojuist een hele reeks jingles hoorde vaak afgekort naar RNI. Ze stonden bekend om hun opvallende sound en Engelse invloeden.

Cornelis Vreeswijk, de troubadour met de Zweeds-Nederlandse tongval, maakte van “Veronica” een poëtisch protest. Het is geen juichlied, maar eerder een melancholische mijmering. Zijn stem klinkt bijna cynisch, alsof hij wil zeggen: hoe kan zoiets moois zo tegengewerkt worden? Cornelis ving in zijn woorden en gitaarspel de strijd tussen cultuur en politiek. Een heel ander geluid dan de vrolijke supportersliedjes, maar minstens zo krachtig.

Een vrolijk meezingnummer, maar met een serieuze ondertoon. "Wat moet ik doen zonder jou Veronica?" raakte precies de kern van wat honderdduizenden luisteraars voelden in 1974. Het idee dat hun favoriete zender zou verdwijnen, voelde als een groot gat in het dagelijks leven. Deze plaat werd dan ook massaal meegezongen, en paste helemaal in de sfeer van de laatste weken voor de beruchte anti-zeezenderwet. De uitvoerders waren De Makkers, een Brabantse feestband die ook bekendstond als de “538 Jongens”. Hun kracht zat in eenvoudige, directe liedjes die iedereen mee kon zingen – muziek met een biertje in de hand en een arm om je buurman. En juist dát maakte het zo treffend: het was een volksliedje van de massa voor hun zender op zee.

Het is 31 augustus 1974, vlak voor middernacht. Aan de kust, op het schip de Norderney, draait de klok genadeloos door. Veronica, jarenlang de stem van vrijheid, van popmuziek en van een hele generatie, gaat nu echt zwijgen. In de studio heerst stilte die zwaarder klinkt dan welke plaat ook. Presentator Rob Out spreekt de woorden die in miljoenen huiskamers recht in het hart snijden: “Er sterft iets, bij het afscheid nemen van veronica, sterft er ook een beetje de democratie in Nederland. Dat spijt me, voor Nederland!”

Hierna volgde het Wilhelmus met Nog één keer het bekende herkenningsthema… en dan valt de zender stil. Een lege plek op de middengolf. Voor velen voelt het alsof er een vriend verdwijnt. De laatste minuut van Veronica was meer dan radio – het was het einde van een tijdperk, en het begin van een legende.