De jaren negentig voelden bijna als een sprookje: de Koude Oorlog was voorbij, muren vielen om en jongeren ontdekten computers en muziek alsof de toekomst niet stuk kon. Vrede leek tastbaar en vooruitgang vanzelfsprekend.
Maar dertig jaar later blijkt dat die illusie kwetsbaar was. Oude conflicten steken weer de kop op, landen schieten elkaar of zelfs zichzelf in stukken, en grenzen worden opnieuw betwist. De paradox is duidelijk: hoe beter we verbonden zijn, hoe moeilijker samenleven soms lijkt. Vrede vraagt meer dan technologie en welvaart – het vraagt moed om oude vijandschappen los te laten.
In de negentiger jaar en de 20e eeuw leek de wereld veel vredelievender dan ooit.
Geen koude oorlog meer. De armere landen ontwikkelden hun landbouw. De jeugd
was alleen bezig met de opkomst van de computer en ook muziek. De economie liep
op rolletjes en er was in ons eigen kikkerlandje nog genoeg natuur om in te verwijlen
en men kon voor een goede prijs een huis kopen.
Natuurlijk wist men toen al dat de economische groei niet voor altijd door kon gaan en
werd onze planeet van een prachtige planeet vol natuurschoon al een te kleine planeet
bevonden om al die nieuwe miljarden mensen in hun steeds langere levens van van alles te kunnen voorzien. Nu, zo’n 30 jaar later liggen vele onderdelen van deze ooit prachtige
aarde amechtig aan de beademing of zelfs delen al zonder die broodnodige beademing.
En, landen schieten elkaar overhoop. Een heel opvallend aspect hierin is dat het steeds
vaker gaat om meer binnenlandse meningsverschillen. Zo bevechten twee of zelfs meer dan twee delen van de bevolking elkaar. Gaat het niet om de delfstoffen, dan gaat het wel om de geloofsverschillen of de vermeende acties van een van de twee die men niet aanstaat.
Dan zijn er nu conflicten tussen Thailand en Cambodja. Op de grens worden bunkers
gebouwd terwijl de mensen in de grensstreken het niet begrijpen, want die kunnen het
best vinden met de buren aan de andere kant van de grens. Hetzelfde is te zien in het
enorme land Congo waar de regering te weinig structuur heeft aan kunnen brengen en
krijgsheren de macht uitoefenen en die hun macht en wapens betalen uit de opbrengesten van de mijnen waar het land zelf dan niets aan overhoudt. Dan kennen we nu uitentreure ook wel de Hoekse en Kabeljauwse twisten in Israel en Palestina.
Dat de huidige regering van Israel krampachtig het begrip Palestina niet gebruikt is erg
hypocriet. Vooral om mensen die al zo lang daar leven en zo heten uit te sluiten is wel
een dieptepunt in de menselijkheid, vooral als je iets weet van de Israelische geschiedenis.
Dan nog het gedoe tussen Rusland en hun eigenlijke moederland Oekraïne. Dat dit conflict ook al jaren doorziekt vanuit een foute veronderstelling van Rusland dat het de verloren Russische deelstaten weer terug in de schoot van moedertje Rusland wil brengen. Dan moeten de scrupuleuze machthebbers na Oekraïne ook nog doorgaan om de drie landjes in de noordwesthoek, te weten Estland, Letland en Litouwen weer te confisqueren.
Maar voor welk doel is dit allemaal nuttig? Als gevolg vele ontelbare doden en miljarden
verspild aan wapens. Alleen maar ter meerdere eer en glorie voor een paar mannen die
macht willen hebben over zo veel mogelijk mensen? Een bijkomend onderdeel is om
de tegenkrachten in deze landen die vaak bekend staan als links en te open voor lhbti
mensen, om die hierbij te verketteren. Ook al een detail van onderlinge strijd binnen
zulke landen.
Wat is er tegen dat mensen samen in een land in vrede kunnen leven, zodat eenieder met wat meer eten, rust en geluk kan gaan leven en het geld voor voorspoed wordt aangewend in tegenstelling tot vooral de dood en de vernietiging. Wie het weet mag het zeggen, maar ik denk dat we met veel meer mensen op moeten staan on de potentaten en tirannen af te zetten. Veel vrouwen durven dit al te berde te brengen. Nou, het merendeel der mannen toch ook. Op naar de broodnodige omwenteling voor deze geplaagde aarde en haar natuur en ook nog die mensheid.
