Zo rolde die zomerse kerstwarmte van Madness voorbij. It Must Be Love in Christmas Time. De TwoTone sound is onverbeterlijk aangenaam om steeds te horen. Dit nummer gespeeld in de film Tall Guy. Het is geschreven door zanger Labi Siffre die het zelf uitbracht in 1981. De band tourt sporadisch door de UK en speelt dit nummer steevast mee

En daarmee waaiden we even door het Californische mysterie heen — Dreams, de song die dankzij TikTok een paar jaar geleden ineens weer de wereld rondvloog op een skateboard met cranberry juice in de hand. Stevie Nicks blijft ‘m heilig verklaren; live wordt ’t nummer nog steeds gedragen door dat hypnotiserende ritme dat nooit verveelt.

En nu duiken we van de Californische zon de Ierse glans in: The Corrs pakten hetzelfde nummer vast en gaven het violen, folk, familie-vibe en dat typische Corrs-licht dat je alleen tijdens december voelt. Hun versie is sprankelend, warm en eigenlijk precies het soort muzikale kerstlampje dat je niet uit wil doen.

In Nederland stormen we vaak met z’n allen naar dezelfde grote musea, alsof cultuur pas telt als er een wachtrij staat die langer is dan de file voor de A12. Maar juist die kleinere, wat vergeten musea zijn de plekken waar je écht opnieuw leert kijken — plekken waar je niet weet of je naar avant-garde kunst staat te turen of naar iemands zoldervondst, en dat heerlijke twijfelmoment maakt het juist spannend.

Het LAM in Lisse pakt dat heel slim aan: geen bordjes, geen uitleg, geen stemmetje dat zegt wat je zou móéten vinden. Je mag zelf dwalen, zelf voelen, zelf verdwalen. En soms sta je ineens te giechelen omdat je denkt: hé, dat kunstwerk kijkt terug.
Zo wordt cultuur weer speels in plaats van schoolserig; een plek waar je nieuwsgierigheid wint van je leesbril.

Dat was Drukwerk met Hallo Den Haag — een lied dat voelt als een ansichtkaart uit de jaren ’80, recht uit de pen van Harry Slinger, die man met die legendarische rode pet. Het nummer kwam uit in de tijd dat de Nederlandse popmuziek sudderde van maatschappijkritiek met een knipoog, en Hallo Den Haag is precies zo’n track: een charmante mengeling van humor, observatie en stadsliefde.
Drukwerk speelt nog steeds zo nu en dan live; Slinger blijft een vrolijk baken van Amsterdamse nuchterheid. En Den Haag? Die stad klinkt hier alsof je in de tram zit en iedereen meezingt — heerlijk.

We blijven in Hofstad-sferen, maar schuiven nu door naar een groep die Den Haag niet alleen zingt, maar ademt: De Règahs. Deze Haagse folkgroep mixt stadshumor, straatslimme teksten en muzikaal vakmanschap tot een soort carnavaleske mini-opera op klompsloffen.

De Mesjes uit Den Haag past precies in hun wereld: verhalen uit de straat, Haagse types die je herkent nog vóór het refrein opduikt, en teksten die altijd nét een beetje scherp zijn maar met een warme lach eronder. Denk aan een kruising tussen Folk Den Haag en “ik pak nog even een harinkie”.
Kortom: haal je oortjes maar op, want dit wordt gezellig Haags met een gouden randje.

En dat klonk als zomerdauw op een winterochtend — Mostly Autumn met Drops of the Sun. Deze Britse progfolkband blijft een soort soundtrack voor mistige heuvels; ze touren nog steeds door het Verenigd Koninkrijk met nieuwe shows vol lichtstralen en melancholie. Mooi spul om december mee te vullen.

Maak je klaar voor pure Motown-glans: Smokey Robinson, inmiddels 85 maar nog altijd een smooth operator. Deze man schreef half Detroit muzikaal de geschiedenisboeken in. I Second That Emotion is zo’n plaat die met één seconde dat zalige Motown-stof over je sprenkelt. Gouden tijd, gouden stem.

Dat was Robyn — de koningin van de Scandinavische synth-pop, de vrouw die met Dancing On My Own hele generaties heartbreak-dansers op de been hield. Dopamine past perfect in haar stijl: strak, elektronisch, maar altijd met een menselijke kloppende kern. Robyn werkt op dit moment aan nieuwe muziek en treedt sporadisch op tijdens festivals, waar ze steevast de avond verandert in een stroboscoop van emoties. Deze track voelt als neonlicht: helder, fel en nét verslavend genoeg.

En dat was VoicePlay, de acapella-piratencrew die elke sound effect weet te creëren met alleen maar hun kelen. Uk’otoa Sea Shanty komt uit hun popculture-hoekje dat ze vaak combineren met D&D-inspiratie — heerlijk nerdy, heerlijk muzikaal. Ze zijn razend actief op YouTube, tikken miljoenen views per maand aan en blijven live een soort comedy-meets-vocal-powerhouse. Deze shanty? Je hoort de storm bijna aan dek.

We duiken terug naar 2003, toen de Top 40 werd gepresenteerd door Wessel van Diepen op Radio 538. En uit dat jaar komt deze: Simply Red met Fake. Mick Hucknall in topvorm, met een sarcastische glimlach en een groove die je nog steeds meteen meeneemt.

Geen echt cabaret, maar toch kon Joost goed grappen maken die soms in een wat cryptisch jasje zaten. Hier een mooi lied geschreven door Willem Wilmink en gecomponeerd door Harry Bannink, maar bovenal Gezongen door Joost Prinsen. Joost, Rust in vrede, gelukkig hebben we nog héél veel van je om van na te genieten!

Nu een ruwe diamant uit de vroege jaren van The Outsiders, met Wally Tax in z’n meest hartverscheurende vorm. Een liefdesverklaring die nog steeds voelt als een fluistering in een donkere gang van Paradiso. Tijdloos mooi.